Afgelopen week kwam Zerahun (2 jaar) erg ziek onze kliniek binnen. We moesten hem doorverwijzen, omdat we hem niet de juiste zorg konden bieden. Helaas stelde het lokale ziekenhuis ons teleur. Het jongetje kreeg geen adequate- en een onvriendelijke behandeling. De ouders hadden hem ten einde raad maar mee naar huis genomen. Ze hadden hem opgegeven…
We moesten de ouders overreden om toch naar een ander ziekenhuis te gaan. Uiteindelijk hebben we het jongetje met hoge koorts en gaspende ademhaling naar een duurder privé ziekenhuis in ‘de hoofdstad’ gebracht. Gelukkig kreeg hij daar erg goede zorg en knapte hij snel op. Helaas is er ook epilepsie vastgesteld bij hem, al zijn we blij dat het nu gediagnostiseerd is. Hij krijgt op dit moment de goede medicatie en is vrij van aanvallen.
Het doet pijn. We zien zoveel tekorten in de lokale gezondheidszorg en dit horen we ook van onze patiënten. Het is soms een ethisch dilemma; of meer geld uitgeven voor een individu of meer mensen kunnen helpen. Dan zijn er ook nog die momenten dat je niet meer kan redeneren. Als het gaat om leven of dood, zoals in dit geval en je weet dat ‘emergency care’ het jongetje er weer bovenop kan helpen. Wat als het je eigen kind is? Zou je daar ook niet alles voor doen? Heb de naaste lief als jezelf, dat is onze opdracht.
Kwalitatieve gezondheidszorg en ‘patient centered’ zorg… het is een recht van ieder individu: groot, klein, rijk of arm. En daar vechten we voor. Strijdt u mee?